Tuesday, August 13, 2013

เด็กคือผ้าขาว จะย้อมสีอะไรต้องใคร่ครวญกันมากๆ

เด็กคือผ้าขาว จะย้อมสีอะไรต้องใคร่ครวญกันมากๆ

แทนที่จะแจกแทปเลส. 
ก็ลองแจกกีตาร์ กลองชุด
แจกครื่องดนตรีทุกประเภท
แจกอุปกรณ์การกีฬา
แจกอุปกรณ์การเกษตร
แจกเครื่องมือประดิษฐ์ ทดลองต่างๆ
แจกอุปกรณ์งานศิลปะ
แจกเครื่องมือทำอาหาร ขนม แปรรูป

ควรเอาหลักสูตรเก่าโยนทิ้ง
เชิญครู ผู้ปกครอง ผู้รู้ มืออาชีพด้านต่างๆ
มาช่วยกันจัดตารางการเรียนใหม่
แบบวัดครึ่งหนึ่งกรรมการครึ่งหนึ่ง
แบ่งเวลาวิชาการ กับ วิชาจินตนาการ ครึ่งต่อครึ่ง
ให้เด็กได้แสดงออก ได้คนหาตนเอง ได้ฝึกสิ่งที่เขารัก เขาชอบ เขาถนัด

ถ้าไม่ยอมเปลี่ยนแปลงหลักสูตร
ถ้าไม่ยอมเปิดโอกาสให้ครูได้สอนแนวปฏิบัติ
ถ้าไม่ยอมปรับเปลี่ยนเนื้อหาและบรรยากาศ
ถ้าไม่ยอมผ่าตัดทั้งระบบ

โรงเรียนจะกลายเป็นค่ายกักกัน
โรงเรียนจะกลายเป็นขุมนรก
โรงเรียนจะกลายเป็นแหล่งบ่มเพาะความทุกข์ใจ
โรงเรียนจะกลายเป็นสถานที่ทำลายอนาคตเด็ก

เด็กทิ้งการเรียน เพราะการเรียนทิ้งเด็ก
เด็กทิ้งครู เพราะครูทิ้งเด็ก
เด็กทิ้งโรงเรียน เพราะโรงเรียนทิ้งเด็ก

คำว่า "ทิ้ง" ในที่นี่! ไม่ใช่แค่ ..ไม่ดูดาย ทำแกนๆ ทำอย่างซังกะตาย ทำเพราะใบสั่ง ทำตามข้อจำกัด ทำตามนโยบายห่วยๆ แต่หมายถึงการทิ้งความเป็นการศึกษาที่เป็นแก่นสาร มาเอาเป็นเอาตายกับกระพี้

ก็ลองนึกดูสิเธอ ..
ถ้าเด็กไม่มีสัมมาคาระวะ
ถ้าเด็กไม่มีมารยาท
ถ้าเด็กไม่มีจิตอาสา
ถ้าเด็กไม่มีความอ่อนโยน
ถ้าเด็กไม่มีความประพฤติน่ารัก

ต่อให้ได้เหรียญทองโอลิมปิคล้นตู้

มันก็ช่วยการศึกษาไทยทั้งระบบไม่ได้หรอก

เด็กไทยแพ้เด็กชาติไหนในโลกนี้รึ

ลองสอนให้เขาเก่งอย่างในรายการตี10 สิ

เด็กไทยจะไปโลดแค่ไหน

เลิกเมามายเรื่องเด็กเก่งต้อง แพทย์ วิศวะ เท่านั้นเสียที

ประเทศนี้ต้องการเด็กเก่งทุกสาขาอาชีพ

โปรดเฉลี่ยความเก่ง ความดี. ความงดงาม

ไปทุกๆศาสตร์ทุกสาขา

เลิกดื้อตาไสกันเสียที พวกผู้ใหญ่ตาถั่ว..

รีบๆหน่อยนะ..

ก่อนที่จะไม่มีเด็กให้มาสอน มาโรงเรียน

ตอนนี้แยู่ในช่วงน้องเมย์ กระหึ่ม
ใครๆกผ้มามะรุมมะตุ้ม
แต่ถ้ามองย้อยกลับไปถึงที่มา
จะเห็นว่า.. ลูกคนงานในโรงงานทำขนมจนๆจากร้อยเอ็ด สู้ชีวิตจนตัวเป็นกลั่น บังเอิญลูกได้รับโอกาสดี มีคนตระหนักถึงอนาคตเด็กๆ จัดให้เล่นกีฬา หาครูอาช่วยฝึกสอน เด็กได้ใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ ทำงานช่วยพ่อแม่ วิ่งเล่นอยู่ในสายตาพ่อแม่ ฝึกเล่นกีฬาตามที่ชอบ

การฝึก การแข่งขัน การก้าวเดินของชีวิต
ก้าวไปตามขั้นบันได ที่ละขั้นๆ
เพียงอายุ 18 ปี ก็สร้างชื่อกระฉ่อนโลก
พูดมากไปก็เท่านั้น
ยกตัวอย่างที่ใครๆก็รู้อยู่แล้วมาทำไม?
นั่น นะ สิ เขียน ทำ ไม วะ
อ๋อ พื้น ที่ นี้ เป็น เฟสบุกค์ วิทยา ครับผม

อิ อิ

Cr:: S. Pratchayapruet
-------------------

นั่นสิ มันคือ Tablet or Tab-less




No comments:

Post a Comment